Καλοκαίρι - Ξηρασία
Το νερό ακολουθεί τον δικό του κύκλο: Εξατμίζεται, πέφτει στη γη ως βροχή, διηθείται στο έδαφος, μεταφέρεται ξανά στην επιφάνεια μέσω φυτών, ζώων και ανθρώπων, όπου στη συνέχεια εξατμίζεται ξ. Όμως τι γίνεται όταν η ζέστη είναι τόσο μεγάλη, που το νερό δεν μπορεί να πέσει στη γη ως βροχή; Σταματάει τότε ο χρόνος?
Κάθε μέρα ο Ήλιος ταξιδεύει με ένα άρμα που σύρεται από τέσσερα άλογα, από την Ανατολή προς τον ουρανό. Το βράδυ φτάνει στον Ωκεανό, στη Δύση, ο οποίος αποτελεί το όριο μεταξύ ουρανού και γης.
Για να αποδείξει την καταγωγή του, ο Φαέθων ζητάει από τον πατέρα του Ήλιο την άδεια να οδηγήσει για μία μέρα το άρμα του ηλίου. Όμως, με τη νεανική του απερισκεψία, ο Φαέθων χάνει τον έλεγχο των φλογερών ηλιακών αλόγων.
Η γη άνοιξε σε χάσματα. Η θάλασσα συρρικνώθηκε, και αυτό που ήταν ωκεανός έγινε άνυδρη άμμος. Βουνά αναδύθηκαν για να αυξήσουν τα σκορπισμένα νησιά των Κυκλάδων.
Οι φώκιες, πλέον ανίκανες να επιπλέουν, έμειναν πεσμένες ανάσκελα στα βάθη με τα πρόσωπά τους στραμμένα προς τα πάνω.
Το νερό «απορροφά» περισσότερο τις υψηλότερες θερμοκρασίες απ’ ό,τι οι ηπειρωτικές μάζες, θερμαίνεται πιο έντονα. Οι αυξανόμενες θερμοκρασίες του νερού έχουν κι ένα άλλο αποτέλεσμα: Το νερό διαστέλλεται.
Poem by:
Ovid: Metamorphosis, Second Book.
